Profilaktyka poekspozycyjna (PEP) polega na krótkoterminowym zastosowaniu odpowiednich preparatów: leków przeciwdrobnoustrojowych, immunoglobulin czy szczepień w celu zminimalizowania ryzyka rozwoju zakażenia po narażeniu na patogen. W przypadku takich chorób zakaźnych jak np. krztusiec, odra czy ospa wietrzna, celem PEP może być również przerwanie rozprzestrzeniania się infekcji w otoczeniu i opanowanie ogniska epidemicznego. W chwili zastosowania profilaktyki poekspozycyjnej, osoba po kontakcie z patogenem jest zdrowa (bezobjawowa), w przeciwieństwie do leczenia pacjenta chorego (objawowego).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.