Choroby kłębuszków nerkowych, zwane glomerulopatiami, stanowią znaczącą przyczynę schyłkowej niewydolności nerek. Ich etiologia, patofizjologia, przebieg i rokowanie znacznie różnią się między sobą, stąd raczej powinniśmy je traktować jak różne choroby dotyczące pierwotnie tej samej części nerki, a ich precyzyjne rozpoznanie możliwe jest wyłącznie na podstawie biopsji narządu. Podobnie jak istnieje wiele manifestacji klinicznych (od niewielkiego białkomoczu czy krwinkomoczu, przez zespół nerczycowy aż do ostrego uszkodzenia nerek), tak funkcjonuje wiele podziałów tych schorzeń. Najczęstszy podział dokonywany jest z uwagi na widoczne w bioptacie nerki cechy histopatologiczne, ale też na obecną lub nie proliferację komórek (glomerulopatie proliferacyjne i nieproliferacyjne), przebieg kliniczny (ostre, przewlekłe, gwałtownie postępujące) i związek z innymi chorobami (pierwotne i wtórne). Źle kontrolowana lub nieleczona choroba prowadzi do postępującego uszkodzenia całej nerki i rozwoju niewydolności narządu, a tempo tego procesu zależy od wielu czynników, takich jak np. rodzaj glomerulopatii, wielkość białkomoczu, kontrola ciśnienia tętniczego krwi czy obecność innych czynników ryzyka.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.