Czytelnia on-line

W gabinecie lekarza rodzinnego Terapia 2018, 9 ( 368 ) :  90  -  95

Zaburzenia zachowania w otępieniu

Behavioral disorders in dementia

Summary: Dementia is a term used to describe the syndrome caused by a brain disease of a chronic and progressive character in which higher cortical function is impaired. An integral part of dementia are neuropsychiatric disorders. Behavioral disorders include several categories of symptoms and may change with the duration of the disease. Proceedings in behavioral disorders in dementia should begin with careful diagnosis. The recommended treatment of the first choice are non-pharmacological therapies, which include sensory methods, structured activities or methods based on social contacts. Pharmacological treatment should be reached when non-pharmacological interventions fail or when behavioral disorders are severe. The groups of drugs used in this indication include: cholinesterase inhibitors and memantine, some antidepressants, antiepileptics, benzodiazepines and antipsychotics. When using pharmacotherapy, it is worth remembering that the majority of patients with dementia are older people who are recommended to use monotherapy, start with small doses of drugs and slow their increase and particular vigilance with regard to potential drug interactions.
Keywords: dementia, behavioral symptoms, non-pharmacological interventions, pharmacotherapy
Słowa kluczowe: otępienie, zaburzenia zachowania, interwencje niefarmakologiczne, farmakoterapia

Otępienie jest terminem używanym na określenie zespołu spowodowanego chorobą mózgu, zwykle o charakterze przewlekłym i postępującym, w którym zaburzone są wyższe funkcje korowe, takie jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność uczenia się, oceny oraz język (1). Trzeba pamiętać, że pojawienie się otępienia w wieku podeszłym nie jest przejawem naturalnych procesów związanych z wiekiem, ale efektem procesów patologicznych rozpoczętych w wieku średnim.
Warunkiem niezbędnym do rozpoznania otępienia jest negatywny wpływ zaburzeń funkcji poznawczych na codzienną aktywność doświadczonej nimi osoby. Lekarz rodzinny dobrze znający chorego stosunkowo wcześnie może zdecydować, że skargi zgłaszane przez niego lub członków jego rodziny stanowią podstawę do niepokoju i skierowania pacjenta do neurologa lub psychiatry.

Zdjęcie: Photogenica

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.

Inne prace autorów:

Dodaj komentarz