Obowiązujące obecnie europejskie wytyczne postępowania w nadciśnieniu tętniczym w jasny sposób sugerują przeprowadzenie stopniowania terapii nowo rozoznanego nadciśnienia tętniczego. Zaleca się rozpoczynanie terapii od skojarzenia dwóch leków ‒ inhibitora konwertazy angiotensyny (angiotensin-converting enzyme inhibitor, ACE-I) lub sartanu (angiotensin receptor blocker, ARB) w połączeniu z antagonistą wapnia lub diuretykiem tiazydopodobnym jako wybranym przedstawicielem drugiej grupy. Następnie ‒ w razie braku sukcesu terapeutycznego ‒ stosuje się połączenie trzech leków (ACE-I/ARB + antagonista wapnia + diuretyk tiazydopodobny) ze sobą, preferencyjnie w jednej tabletce, co dodatkowo zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, m.in. poprzez poprawę współpracy ze strony chorego. Jeśli mimo tak stosowanego, merytorycznie poprawnego leczenia z wykorzystaniem maksymalnych dawek ww. trzech leków nie udaje się uzyskać optymalizacji kontroli ciśnienia tętniczego, chorego z rozpoznaniem opornego nadciśnienia tętniczego należy skierować do kardiologa w celu diagnostyki przyczyn oporności (m.in. wykluczenia wtórnej etiologii nadciśnienia) i optymalizacji terapii. Taki schemat postępowania jest wyjątkowo przejrzysty i łatwy do zaimplementowania, zwłaszcza w populacji osób bez istotnych schorzeń współistniejących, stanowiących niemały odsetek ambulatoryjnie nadzorowanej populacji ludzi młodych i w średnim wieku.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.