Uchyłki jelita grubego to nabyte uwypuklenia ściany okrężnicy, które najczęściej są zlokalizowane w esicy i zstępnicy. Częstość występowania uchyłków rośnie z wiekiem i stanowią one najczęstszą patologię okrężnicy stwierdzaną w kolonoskopii u osób po 50. r.ż. Choroba uchyłkowa jelita grubego już w drugiej połowie XX wieku została nazwana chorobą cywilizacji zachodniej z niedoboru błonnika (1). Od tego czasu dzięki rozwojowi badań molekularnych udało się przybliżyć patogenezę choroby i ustalić znaczenie czynników mikrobiologicznych i genetycznych. Jednocześnie postęp w badaniach endoskopowych jelita grubego sprawił, że lepiej poznano epidemiologię uchyłkowatości. Natomiast nie uległ zmianie pogląd, że błonnik odgrywa jedną z kluczowych ról w powstawaniu uchyłków i rozwoju choroby uchyłkowej. Dowodzą tego m.in. badania pokazujące, że dieta wegetariańska, która jest dietą bogatą w błonnik, zmniejsza ryzyko uchyłkowatości (2), czy też metaanaliza kilku badań kohortowych, na podstawie której stwierdzono, że osoby spożywające co najmniej 30 g błonnika na dobę mają niższe ryzyko choroby uchyłkowej jelita grubego vs osoby stosujące dietę zawierającą mniej błonnika (3). Wysokie spożycie błonnika jest również związane z niższym ryzykiem zapalenia uchyłków i hospitalizacji z powodu choroby uchyłkowej (4). Należy zwrócić uwagę, że w ostatnich latach rośnie zapadalność na zapalenie uchyłków, także u osób poniżej 50. r.ż. (5).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.