1. Wstęp
Zadaniem nowoczesnej technologii postaci leku jest takie opracowanie formy leku, aby zapewniała uzyskanie maksymalnego efektu terapeutycznego, gwarantowała komfort i bezpieczeństwo stosowania, odpowiedni czas i miejsce działania, niejednokrotnie ściśle określone (1,2). Zadaniem realizowanym z poziomu technologii jest również zapobieganie działaniom niepożądanym oraz zabezpieczenie właściwiej trwałości (3‒5). Nieuwzględnienie powyższych wymagań, nawet przy rewelacyjnie działającej substancji biologicznie czynnej (active pharmaceutical ingredient, API), może być przyczyną jej nieefektywnego działania terapeutycznego. Realizacja powyższych zadań odbywa się poprzez wybór optymalnej postaci leku zawierającej funkcjonalne substancje pomocnicze (6,7). Substancje te są inne niż aktywna substancja lecznicza z gotowej postaci leku. Posiadają ściśle określone bezpieczeństwo (8). Zawarte w postaci leku mają odpowiadać za ułatwienie wytwarzania, ochronę, wspomaganie, podniesienie stabilności, biodostępności i tolerancji przez pacjenta, a także zwiększenie innych cech bezpieczeństwa i skuteczności gotowej postaci leku (9).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.