Dysmenorrhoea, czyli zespół bolesnego miesiączkowania (ZBM), jest najczęstszym schorzeniem ginekologicznym wśród młodych kobiet i dotyka aż 43–90% dziewcząt (1). Najczęściej rozpoczyna się wraz z pojawieniem się cykli owulacyjnych, czyli 6–12 miesięcy po pierwszej miesiączce, a częstotliwość jego występowania osiąga maksimum w 5. roku po menarche (pierwszym cyklu menstruacyjnym) (1,2). Zaburzenia występują na tle anatomicznym, neurowegetatywnym, endokrynologicznym i psychoemocjonalnym. Najczęstsze objawy obejmują ból podbrzusza i/lub okolicy lędźwiowo-krzyżowej, któremu mogą towarzyszyć nudności, wymioty, bóle i zawroty głowy, wzdęcie, biegunka, osłabienie oraz brak apetytu. Oprócz ewidentnego obniżenia jakości życia bolesne miesiączkowanie niesie za sobą poważne konsekwencje społeczne. Jest jedną z głównych przyczyn absencji młodych kobiet w pracy i w szkole. Co miesiąc 10–15% pacjentek jest niezdolnych do pracy przez okres od 1 do 3 dni (1).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.