Leczenie cukrzycy typu 2 polega na stosowaniu metod niefarmakologicznych (odpowiednie żywienie i możliwie intensywna aktywność fizyczna) oraz farmakoterapii, na którą z kolei składa się stosowanie leków doustnych i preparatów podawanych podskórnie, czyli analogów GLP-1 i insuliny. Algorytm farmakoterapii według najnowszych Zaleceń Klinicznych PTD rekomenduje w pierwszej kolejności stosowanie inhibitorów SGLT2 i analogów GLP-1, zwłaszcza u osób z chorobami układu krążenia, przewlekłą chorobą nerek i wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym (rycina 1) (1). Tak jednoznaczna rekomendacja jest wynikiem licznych dowodów naukowych wskazujących na korzystne działanie tych grup leków na ryzyko wystąpienia przewlekłych powikłań cukrzycy, i to zarówno makroangiopatycznych, jak i mikroangiopatycznych. Stosowanie leków z tych grup powinno być niezależne od wyjściowej wartości hemoglobiny glikowanej HbA1c, co w kontekście tradycyjnych zaleceń dotyczących leczenia cukrzycy – które polegały głównie na wskazywaniu konieczności dążenia do określonej, docelowej wartości HbA1c – jest rekomendacją rewolucyjną, zgodną zarazem z zaleceniami międzynarodowymi (2,3).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.