Metformina jest pochodną biguanidu, po raz pierwszy zsyntetyzowaną w 1922 roku. Wzmianki o stosowaniu pochodnych guanidyny pochodzą już ze średniowiecza. Od wielu lat jest to podstawowy lek w leczeniu cukrzycy typu 2 oraz stanów przedcukrzycowych. Działanie hipoglikemizujące metforminy polega m.in. na hamowaniu wątrobowej glukoneogenezy (1), zwiększeniu wychwytu glukozy i zwiększeniu jej transportu do komórek oraz hamowaniu absorpcji glukozy z jelita cienkiego (2). W licznych badaniach potwierdzono także inne korzystne działania metforminy, m.in. na profil lipidowy, działanie przeciwzapalne oraz korzystny wpływ na czynności śródbłonka (3). Działania niepożądane to najczęściej objawy z przewodu pokarmowego, jak nudności czy wzdęcia. Lek ten upośledza także wchłanianie wit. B12. Stosowana u chorych z niewydolnością narządową, zwłaszcza z niewydolnością nerek, może prowadzić do rozwoju kwasicy mleczanowej.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.