Zespół stopy cukrzycowej, definiowany jako zakażenie i/lub owrzodzenie, i/lub destrukcja tkanek głębokich stopy (np. kości), spowodowane uszkodzeniem nerwów obwodowych i/lub naczyń stopy o różnym stopniu zaawansowania, rozwijającym się w przebiegu cukrzycy, stanowi ciężkie powikłanie cukrzycy. Poza utratą wzroku jest najczęściej wymienianym powikłaniem jakiego obawiają się pacjenci. Postępy w leczeniu cukrzycy doprowadziły do znacznego wydłużenia życia, w konsekwencji do zwiększenia częstości występowania późnych powikłań. Ryzyko powstania owrzodzenia w czasie życia chorego wynosi 12–25%, a ryzyko amputacji jest 30–40 razy większe niż u pacjentów bez cukrzycy (1). ZSC stanowi najczęstszą nieurazową przyczynę amputacji kończyn, prowadząc do trwałego inwalidztwa. Zakażenia występujące w przebiegu ZSC bez odpowiedniego wczesnego leczenia mogą prowadzić także do przedwczesnego zgonu. Uważa się, że rokowanie w ZSC co do przeżycia jest gorsze niż w przypadku choroby nowotworowej (2). Często spowodowane jest to zbyt późnym rozpoznaniem, uniemożliwiającym podjęcie odpowiedniego leczenia wystarczająco szybko.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.