W ostatnich kilku dekadach największym wyzwaniem w zakresie zdrowia była pandemia COVID-19, która odsłoniła słabość systemów ochrony zdrowia na całym świecie, również w Polsce. Powszechne oddziaływania, takie jak komunikacja, edukacja, profilaktyka, miały ułatwiać zarządzanie kryzysem zdrowotnym. Niestety, niski poziom wiedzy o zagrożeniach epidemicznych, zarówno w społeczeństwie, jak i wśród elit rządzących, na początku pandemii COVID-19 w Polsce był przyczyną kompulsywnych i nie zawsze racjonalnych decyzji centralnych. Wszyscy w kraju, począwszy od personelu zaangażowanego bezpośrednio w udzielanie pomocy chorym, skończywszy na ośrodkach decyzyjnych, musieliśmy się uczyć nowych zachowań w pandemii, diagnozowania i leczenia infekcji SARS-CoV-2, organizowania szpitali tymczasowych i przekształcenia większości podmiotów leczniczych w centra hospitalizacji COVID-19, a potem przygotowania całego kraju do akcji szczepień profilaktycznych. Pomimo wysiłków i niewątpliwie ogromnych kosztów epidemia odcisnęła piętno na wielu sferach naszego życia, w tym na sferze ekonomicznej, społecznej i zdrowotnej.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.