Nerki poprzez reabsorpcję glukozy zabezpieczają organizm przed utratą tego ważnego substratu energetycznego. Dziennie nerka filtruje 160–180 g glukozy, z czego z moczem wydalane jest jedynie 0–0,8 mmol/l (0–14,4 mg/dl), czyli < 0,5 g/ dobę, co pozostaje w granicach normy (1). Precyzyjna reabsorpcja glukozy jest możliwa dzięki obecności w cewce bliższej specyficznych kotransporterów sodowo-glukozowych (sodium-glucose co-transporters, SGLT), a dokładniej SGLT-1 i SGLT-2 (rycina 1) (2).

Tak więc, w warunkach fizjologii w moczu ostatecznym może znajdować się < 0,5 g glukozy/dobę (2). SGLT to rodzina przezbłonowych transporterów glukozy, zapewniających aktywny transport cząsteczek glukozy bądź innych niewielkich cząsteczek przeciwnie do ich gradientów stężeń, przy wykorzystaniu gradientu stężeń jonów sodu, wytwarzanych przez pompę sodowo-potasową (ATP-azę 3Na+/2K+), jako ich „siły napędowej” (1).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.