W ubiegłym roku minęło 40 lat od pierwszej wzmianki w prasie medycznej na temat zastosowania ciągłego podskórnego wlewu insuliny, prowadzonego za pomocą osobistej pompy insulinowej (continuous subcutaneous insulin infusion, CSII). Autor artykułu (1), John Pickup, zaprezentował wyniki wstępnych badań przeprowadzonych na 12 osobach z cukrzycą typu 1, konkludując, że być może społeczność diabetologiczna zyskała narzędzie do uzyskania trwałej normoglikemii. Niewątpliwą zaletą osobistej pompy insulinowej (OPI) była możliwość zastosowania wlewu w warunkach domowych. Podskórny wlew miał być odpowiedzią na tzw. sztuczną trzustkę, rozumianą jako narzędzie, które utrzymuje wartości glikemii w zakresie docelowym dzięki dożylnemu podaniu insuliny, glukozy, lub obu substancji, w przepływach zależnych od aktualnej wartości glikemii. Długotrwałe zastosowanie tej „sztucznej trzustki” było jednak ograniczone z uwagi na jej wielkość i skomplikowane procedury, w tym dożylną drogę iniekcji.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.