Zainteresowanie naukowców dietą śródziemnomorską zaczęło rosnąć w połowie XX wieku, głównie za sprawą obserwacji amerykańskiego fizjologa Ancela Keysa. Jego badanie The Seven Countries Study, rozpoczęte w latach 50. XX wieku, wykazało, że mieszkańcy krajów basenu Morza Śródziemnego, pomimo stosunkowo wysokiego spożycia tłuszczów ogółem, cieszyli się znacznie lepszym zdrowiem niż obywatele krajów zachodnich, takich jak Stany Zjednoczone (1). Wyniki badań Keysa zwróciły uwagę społeczności naukowej na dietę śródziemnomorską jako model żywieniowy, który może przyczyniać się do redukcji ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Liczne badania epidemiologiczne i kliniczne potwierdziły korzyści zdrowotne wynikające z tego typu diety. W dalszych pracach wykazano, że korzystanie z tego modelu żywieniowego wiązało się z obniżeniem ryzyka cukrzycy typu 2, otyłości, nadciśnienia tętniczego, zespołu metabolicznego i dyslipidemii, niektórych rodzajów nowotworów, a także z poprawą zdrowia ogółem oraz z wydłużeniem życia (2,3,4). Dieta śródziemnomorska zyskała również na popularności za sprawą różnych programów promocji zdrowia prowadzonych przez takie organizacje, jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO). Z kolei w 2010 roku tradycyjna dieta śródziemnomorska została wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości UNESCO.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.