Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization, WHO) osoby starsze to osoby, które przekroczyły 60. r.ż. Rok urodzenia stanowi podstawę klasyfikacji starzenia wg WHO na starość: wczesną (60–74 lat), późną (75–89 lat), długowieczność ≥ 90 lat. Osoby starsze są heterogenną grupą nie tylko pod względem wieku, lecz także sytuacji klinicznej (tabl. 1). Grupa ta bowiem obejmuje osoby młodsze z pojedynczymi schorzeniami i osoby w późnej starości z wieloelementową wielochorobowością (u których współistnieją problemy internistyczne, neurologiczne, psychiatryczne) z kruchą homeostazą i znacznym ryzykiem załamania sprawności – tzw. chorzy geriatryczni. Wielochorobowość i związana z nią wielolekowość typowa dla wieku > 75. r.ż. jest obciążona wyższym odsetkiem zgonów, niesprawności oraz wystąpieniem niekorzystnych zdarzeń lekowych, tzw. geriatrycznych zespołów jatrogennych (GZJ). Chociaż „iatros” po grecku znaczy lekarz, to nie wszystkie jatrogenne zespoły są związane z zaleceniami lekarzy i mogą one również wynikać z niskiej podatności pacjenta na zalecenia.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.