Nebulizatory są grupą urządzeń medycznych szeroko wykorzystywaną w terapii inhalacyjnej u chorych z różnymi schorzeniami i w różnych przedziałach wiekowych. Ze względu na sposób tworzenia aerozolu wyróżnia się dwa podstawowe typy tych urządzeń: nebulizatory pneumatyczne i nebulizatory ultradźwiękowe (1). Te ostatnie dzielą się na klasyczne (coraz rzadziej używane) i siateczkowe. Nebulizator siateczkowy (NS), zwany też nebulizatorem z wibrującą siateczką (vibrating mesh nebulizer), jest urządzeniem tworzącym aerozol na skutek wyciskania roztworu lub zawiesiny leku przez kalibrowane otwory siatki (membrany), wymuszonego drganiami niskiej częstotliwości (100‒200 kHz, tj. 10‒20-krotnie mniejszej niż w klasycznych nebulizatorach ultradźwiękowych) (2,3). Urządzenia posiadają albo siateczkę aktywną, wprawianą w drgania przez wibrujący kryształ piezoelektryczny, albo pasywną, wibrującą pod wpływem drgań wytworzonych w cieczy. Nebulizatory z siateczką aktywną mogą pracować w trybie ciągłym lub być aktywowane do pracy wdechem chorego albo manualnie (ryc. 1) (4).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.