Nebulizacja jest jedną z ważniejszych metod rozpraszania leków do postaci aerozolu inhalowanego w celu dostarczenia leku bezpośrednio na powierzchnię dróg oddechowych (1,2). Podczas nebulizacji prowadzonej za pomocą typowych urządzeń o pracy ciągłej (pneumatycznych lub ultradźwiękowych, w tym siateczkowych, VMN – vibrating mesh nebulizer), jedynie aerozol leczniczy powstający w trakcie wdechu ma możliwość dotarcia do układu oddechowego, podczas gdy aerozol emitowany z nebulizatora podczas wydechu lub w fazie wstrzymania oddechu (breath-hold) jest tracony do otoczenia (fugitive emission) (3). Biorąc pod uwagę powyższe ograniczenia w dostarczaniu aerozolu możemy zdefiniować tzw. dostępność inhalacyjną (DI) rozumianą jako ilość (objętość, masę, dawkę) leku przekształconego do postaci aerozolu inhalacyjnego pobieranego przez chorego podczas wdechu.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.