Hiperkaliemia, definiowana jako stężenie potasu w surowicy powyżej 5,0–5,5 mmol/l (zależnie od metod laboratoryjnych), jest częstym zaburzeniem. W ogólnej populacji szpitalnej obserwuje się je w 5–10% przypadków, a na oddziałach intensywnej terapii aż w 30% (1–3). Szczególnie zagrożeni hiperkaliemią są pacjenci z ostrym uszkodzeniem nerek (acute kidney injury, AKI) oraz z przewlekłą chorobą nerek (PChN), z przewlekłą niewydolnością serca, z cukrzycą, zwłaszcza ci przyjmujący leki zmniejszające dodatkowo często upośledzoną już zdolność nerek do wydalania potasu. Należą do nich inhibitory układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAAS), leki antagonizujące receptor mineralokortykoidowy (mineralocorticoid receptor antagonist, MRA) czy leki działające bezpośrednio na cewki nerkowe. Częstość występowania hiperkaliemii wśród pacjentów ambulatoryjnych leczonych w ten sposób szacuje się obecnie na co najmniej 10% (4,5).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.