Prewencja chorób układu sercowo-naczyniowego (cardio-vascular diseases, CVD) ma minimalizować niepełnosprawność będącą skutkiem tych schorzeń. Pomimo rosnącej skuteczności farmakoterapii i ograniczenia występowania CVD o połowę powikłania CVD pozostają ważną przyczyną chorobowości i umieralności. O prewencji myślimy w perspektywie populacyjnej, lecz lekarz powinien wdrażać ją indywidualnie u każdego pacjenta obciążonego przynajmniej umiarkowanym ryzykiem wystąpienia CVD oraz u chorych z już rozpoznaną CVD. W zależności od tego, czy pacjent jest przed, czy po pierwszym incydencie CV, rozróżniamy profilaktykę pierwotną i wtórną. Prewencja ta opiera się oczywiście na terapii schorzeń kardiologicznych oraz współistniejącej cukrzycy i otyłości. Jednak w potocznym rozumieniu postrzega się ją jako realizację dodatkowych zaleceń lekarskich, mających zmniejszyć ryzyko powikłań. Lekiem, który rozpoczął erę prewencji CVD, był kwas acetylosalicylowy (acetylsalicylic acid, ASA). Jest to też najszerzej ordynowany lek przeciwpłytkowy.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.