Czytelnia on-line

Medycyna rodzinna Terapia 2018, 7 ( 366 ) :  36  -  41

Niedobór witaminy B1 – objawy i leczenie

B1 vitamin deficiency symptoms and treatment

Summary: The active biological form of vitamin B1 is thiamine pyrophosphate, the cofactor of enzymatic reactions controlling energy processes, participating in the metabolism of amino acids and organic compound transformation. It is also involved in nerve signal transmission in the synapses and signaling pathways associated with the reception of stimuli from the environment. Demand for vitamin B1 varies and depends on gender, age, weight, lifestyle and state of health. The typical symptoms of thiamine deficiency are tiredness, irritability, depressed mood, difficulty in concentration. In oral therapy it is recommended to take 25–30 mg of thiamine per day. In alcoholics, higher doses, up to 100 mg/d should be given, and in therapy of pain syndromes the doses should be increased up to 2 g per day. Complementary therapy with benfotiamine is convenient and efficient in vitamin B1 deficiency. In contrast to thiamine, benfotiamine is insoluble in water, but very well soluble in fats. Thanks to this it is 3.5 times better absorbed from the gastrointestinal tract, shows higher bioavailability and 2-3 times higher concentration in the serum.
Keywords: thiamine, deficiency, symptoms, treatment
Słowa kluczowe: tiamina, niedobór, objawy, leczenie

Historia witaminy B1 jest bezpośrednio związana z odkryciem witamin jako takich. Choroba beri-beri występowała powszechnie w Azji, wśród ubogich społeczności, dla których podstawą diety był oczyszczony ryż. W 1897 r. holenderski lekarz Christiaan Eijkman, pracując nad sposobami jej leczenia, stwierdził, iż jest ona spowodowana spożywaniem ryżu łuskanego, a jako skuteczne remedium zaproponował zastąpienie go ryżem pełnoziarnistym lub otrębami ryżowymi (Nagroda Nobla w 1929 r.). Następnie w latach 1911–1912 polski biochemik Kazimierz Funk wyodrębnił z otrąb ryżowych substancję, która przeciwdziałała objawom choroby. Była ona niejednorodna chemicznie i zawierała grupę aminową. Nazwał ją aminą życia – witaminą; obecnie terminem tym określamy wszystkie niezbędne drobnocząsteczkowe związki organiczne, które nie są syntetyzowane de novo, lecz muszą zostać pozyskane z pożywieniem lub w wyniku symbiozy z mikroorganizmami. Ostatecznie w roku 1936 Robert Runnels Williams określił wzór strukturalny witaminy B1, opracował metodę jej syntezy i zaproponował nazwę tiamina, odzwierciedlającą obecność zarówno siarki, jak i grupy aminowej w cząsteczce.
Tiamina należy do grupy witamin rozpuszczalnych w wodzie, to jednak współcześnie dysponujemy także benfotiaminą – jej syntetyczną pochodną, która jest rozpuszczalna w tłuszczach. Benfotiaminę cechuje w związku z tym 3,5-krotnie lepsze wchłanianie z przewodu pokarmowego, wyższa biodostępność, która wynosi 25%, oraz 2–3-krotnie wyższe stężenie maksymalne w surowicy.

Zdjęcie: Photogenica

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.

Inne prace autorów:

Dodaj komentarz