Hipokaliemia, zgodnie z definicją, jest to spadek stężenia potasu w surowicy krwi poniżej 3,8 mmol/l (1). Wiele danych z retrospektywnych analiz dotyczących przyczyn nagłych zgonów arytmicznych w warunkach ambulatoryjnych i wewnątrzszpitalnych wskazuje, że jedną z częstszych, a jednocześnie odwracalnych przyczyn jest przeoczona lub – co gorsza – rozpoznana, lecz nie skorygowana hipokaliemia. Jako lekarze praktycy zdążyliśmy się przyzwyczaić do szybkiego reagowania i ostrzegania pacjentów przed hiperkaliemią oraz jej potencjalnymi konsekwencjami, podejmując natychmiastowe działania zaradcze. Natomiast niskie stężenie potasu, rzędu 3,5–3,8 mmol/l, często nie pociąga za sobą żadnych decyzji terapeutycznych i regularnie widywane jest w kartach informacyjnych pacjentów wypisywanych ze szpitalnych oddziałów ratunkowych (SOR), bez dokonanej korekty i zalecenia ambulatoryjnej suplementacji. Skutkuje to pozostawieniem pacjenta z podwyższonym ryzykiem zagrażających życiu komorowych zaburzeń rytmu, a także napadowych tachyarytmii, będących częstą przyczyną regularnych powrotów pacjentów do SOR oraz znacząco pogarszających jakość ich życia.

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.