Podwyższone stężenie cholesterolu jest jednym z głównych czynników rozwoju chorób sercowo-naczyniowych (1). Istnieją niepodważalne dowody na to, że podwyższone stężenie cholesterolu LDL (LDL-C) jest przyczyną chorób sercowo-naczyniowych na podłożu miażdżycy, w tym zawału serca i udaru mózgu (2,3).
W praktyce klinicznej do oceny korzyści terapeutycznych stosuje się ocenę stężenia LDL-C w osoczu (wyliczanego na podstawie innych parametrów lipidogramu lub mierzonego bezpośrednio) (1).
Ważne jest, aby pacjenci osiągnęli docelowe stężenie LDL-C w osoczu tak wcześnie, jak to możliwe i aby jak najdłużej, najlepiej przez całe życie mieli prawidłowe jego stężenia. Dlatego też klinicyści powinni zawsze brać pod uwagę strategię postępowania dotyczącą stężenia cholesterolu LDL-C „im niższe, tym lepiej” wraz z „im wcześniej, tym lepiej” i „im dłużej, tym lepiej” (4,5).

Zaloguj się i przeczytaj bezpłatnie całą treść artykułu.

Nie masz jeszcze konta dostępowego?
Zarejestruj się bezpłatnie, a otrzymasz:
* dostęp do wszystkich doniesień oraz pełnych tekstów artykułów naukowych w naszej Czytelni,
* prawo do bezpłatnego otrzymywania newslettera "Aktualności TERAPIA" z przeglądem interesujących i przydatnych wiadomości ze świata medycyny oraz systemu ochrony zdrowia w Polsce i na świecie,
* możliwość komentowania bieżących wydarzeń oraz udziału w ciekawych quizach i konkursach.
Zapraszamy serdecznie, dołącz do naszej społeczności.